79. rocznica buntu w Treblince
2 sierpnia 1943 roku w obozie zagłady w
Treblince wybuchło powstanie więźniów. Uczestnicy sprzysiężenia zaatakowali esesmanów i strażników
oraz podpalili budynki obozowe. Celem powstańców była nie tylko ucieczka, ale też zemsta na Niemcach
i zniszczenie nazistowskiej fabryki śmierci. Ośrodek zagłady Treblinka II zaczął działać 23 lipca 1942 roku. Był trzecim – obok Bełżca i Sobiboru – centrum natychmiastowej zagłady uruchomionym przez Niemców w ramach rozpoczętej wiosną 1942 roku akcji "Reinhardt", mającej na celu wymordowanie Żydów z Generalnego Gubernatorstwa. Obóz usytuowano wśród lasów nieopodal powstałego rok wcześniej karnego obozu pracy Treblinka I. Kluczowe było położenie w pobliżu linii kolejowej Warszawa-Białystok i jej odgałęzienia do Siedlec, co ułatwiało transport dużej liczby ludzi.
Wkrótce po buncie więźniów ośrodek zagłady Treblinka II został zlikwidowany. Ostatni transport Żydów z Białegostoku zamordowano tam 19 sierpnia 1943 roku. Później wszystkie obiekty rozebrano a teren zaorano, urządzając na miejscu gospodarstwo rolne, na którym osadzono byłego ukraińskiego strażnika obozowego. W ciągu zaledwie jednego roku Niemcy zamordowali w Treblince ponad 800 tysięcy Żydów, głównie z dystryktu warszawskiego, radomskiego oraz Okręgu Białystok, wśród nich niemal 300 tysięcy więźniów getta warszawskiego. Powstanie w Treblince nie był jedyne – do podobnych buntów doszło także w innych ośrodkach zagłady – w Sobiborze 14 października 1943 roku i w Auschwitz-Birkenau 7 października 1944 roku. Źródło:https://polin.pl/pl/powstanie-w-treblince 
